Η ελληνική δημοκρατία «δεν τσαλακώνεται»

Τα γεγονότα που συνέβησαν την προηγούμενη Τρίτη και Τετάρτη θέτουν μεγάλα ερωτήματα για την πορεία...

του τόπου και της δημοκρατίας. Όλοι γίναμε αυτόπτες μάρτυρες της καταπάτησης των ανθρωπίνων και των δημοκρατικών δικαιωμάτων των ελλήνων πολιτών από την αστυνομία και κάποιους «γνωστούς-άγνωστους» συνεργάτες της να δημιουργούν τεχνητά επεισόδια για να προκαλέσουν την επέμβασή της. Μέσα σε αυτό το κλίμα  βρίσκουν ευκαιρία και οι επαγγελματίες «μπαχαλάκηδες» να ικανοποιήσουν τα άγρια ένστικτά τους, ορμώμενοι από ένα παρωχημένο και χουλιγκανικό επαναστατικό πνεύμα. Μήπως αυτές οι σκληρές σκηνές που κάνουν το γύρο του κόσμου δεν είναι όλη η πραγματικότητα; Μια βόλτα το βράδυ της Τετάρτης μετά τις 11:00 μας έδωσε μια διαφορετική εικόνα. Φτάσαμε στην πλατεία Συντάγματος και αντικρίσαμε μια περιοχή που είχε καταληφθεί από τις αστυνομικές δυνάμεις και τους διαδηλωτές να στέκονται απέναντί τους χωρίς καμιά απειλητική διάθεση. Ένας διαδηλωτής είχε έναν ενδιαφέροντα διάλογο με έναν αστυνομικό των ΜΑΤ. Στις ερωτήσεις του που αφορούσαν τη δουλειά του  και αν είναι ευχαριστημένος, ο νεαρός αστυνομικός έβγαλε το παράπονό του, για τις υπερωρίες που δεν πληρώνεται, για το Μεσοπρόθεσμο που διαφωνεί, για την εκτέλεση διαταγών για κάτι που δεν πιστεύει… Αυτή τη συζήτηση ίσως να την είχαν απελευθερώσει η κούραση μετά τη μάχη, αλλά και η συνειδητοποίηση του τι είχε συμβεί. Από τη μια η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και από την άλλη αναίτιες οδομαχίες σε μια συγκέντρωση που φιλοδοξούσε να είναι πολύ διαφορετική. Η ελληνική δημοκρατία τις προηγούμενες ημέρες «έκλαψε». Όχι μόνο λόγω της υπερβολικής ποσότητας δακρυγόνων αλλά και γιατί κατακτήσεις δεκαετιών σβήστηκαν από μια αντίληψη που θέλει ως μόνο δρόμο την υποταγή στο Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο. Ο σκοπός αγίασε κυριολεκτικά τα μέσα, καθιστώντας όλους εμάς θεατές και θιασώτες ενός απίστευτου πισωγυρίσματος. Δεν είδαμε μόνο μια ρεβάνς της αστυνομίας για τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, αλλά και μια αλλαγή στην αντίληψη και τον τρόπο αντιμετώπισης, που πέρασε στο άλλο άκρο. Τα φυσικά πρόσωπα, οι άνθρωποι-αστυνομικοί είναι οι ίδιοι. Οι διαταγές που είχαν από την πολιτική και φυσική ηγεσία ήταν διαφορετικές και απρόσμενες για μια ευνομούμενη πόλη και χώρα. Τα αποτελέσματα όμως για την κυβέρνηση και αυτούς τους ευρωπαίους εταίρους που μας πιέζουν είναι ήδη τα αντίθετα απ’ ότι περίμεναν. Το πατριωτικό και δημοκρατικό φρόνημα των Ελλήνων δεν πτοείται. Αυτό δεν αποδεικνύεται μόνο ιστορικά αφού σε δύσκολες στιγμές της ιστορίας ο ελληνικός λαός επαναστάτησε ειρηνικά για να διεκδικήσει περισσότερες ελευθερίες. Η επανάσταση του 1843 με αίτημα την ψήφιση συντάγματος από τον Όθωνα, η επανάσταση του 1862 με αίτημα την αποπομπή του Όθωνα, το κίνημα στο Γουδί, μια από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ελληνική ιστορία και ο «Ανένδοτος» του Γεωργίου Παπανδρέου τεκμηριώνουν ότι ο ελληνικός λαός ξέρει να αντιστέκεται, να διεκδικεί και να πετυχαίνει. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από τέτοιες διεργασίες αναδείχθηκαν νέα πρόσωπα, όπως ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος και ο Ανδρέας Παπανδρέου και μπολιάστηκαν στην κοινωνία, σε μια αμφίδρομη σχέση με την πολιτική, νέες ιδέες και νέες αντιλήψεις που πήγαν τη χώρα μπροστά.Πηγή Ο ψυχισμός και η κουλτούρα του ελληνικού λαού, ως ευρωπαίου και ως ανατολίτη, δεν επιτρέπει να του στερούν την αξιοπρέπειά του και την πατριωτική του υπερηφάνεια. Όσοι νόμοι, όσες συστάσεις και απειλές, όση προβοκάτσια και να υπάρξει, ο ελληνικός λαός θα παλέψει για τη δική του αλήθεια και τη βελτίωση της δικής του σκληρής πραγματικότητας. Τα «πολιτικά υποκείμενα», οι σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες, θα εξαφανισθούν στη λήθη της ιστορίας. Αυτό που συμβαίνει στο Σύνταγμα αποτελεί την πηγαία και αδέσμευτη πατριωτική στάση ενός ανεξάρτητου κυρίαρχου λαού. Το κίνημα έχει αγκαλιαστεί και από αυτούς που δεν έχουν βγει ακόμη από τα σπίτια τους και από τους δημιουργικούς και περήφανους έλληνες του εξωτερικού. Το κίνημα έχουν αγκαλιάσει όλοι οι ελεύθεροι  έλληνες, γιατί το ίδιο είναι ελεύθερο. Και όπως έλεγε ο Ρήγας Φεραίος: «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά».